Kiedy warto udać się z dzieckiem do psychologa?

Rodzice coraz częściej są świadomi tego, że liczy się nie tylko to, jak czuje się dziecko fizycznie, ale również i psychicznie. Wiele zmieniło się w dotychczasowym podejściu rodziców i rzeczywiście warto zwracać uwagę na symptomy, które mogłyby świadczyć o tym, że nasze dzieci borykają się z czymś, czego nie są w stanie opanować.

Czy małemu dziecku potrzebny jest psycholog?

Najmniejszym maluchom zazwyczaj psycholog nie jest potrzebny. Ich nastrój,
czasem burzliwy zależy od tego, czy na przykład przechodzą przez określony skok rozwojowy. Natomiast, kiedy rodzic zauważy, że dziecko od dłuższego czasu pozostaje pod wpływem negatywnych emocji, ma problem z uspokojeniem się i często wpada w histerię, czy też nie kontroluje swoich zachowań to powinien zastanowić się nad wizytą u specjalisty.

Jeżeli rodzic podejrzewa konkretne zaburzenia, takie jak autyzm lub zespół Aspergera to nie powinien zwlekać z wybraniem się do specjalisty, ponieważ objawy tych chorób pojawiają się już w wieku dziecięcym. Naturalnie, małe dzieci nie radzą sobie z emocjami pod wpływem przyjmowanych bodźców z otaczającego świata i nie zawsze trzeba iść do psychologa. O ile zaś jakieś zachowanie utrzymuje się długo to warto znaleźć doświadczonego psychologa dziecięcego, gdyż on będzie potrafił pracować z dzieckiem i to pomoże mu wystawić słuszną diagnozę.

A co z psychologiem w okresie dojrzewania?

Rodzice, którzy zmagają się z okresem dojrzewania u swoich pociech wiedzą najlepiej, że dzieci w tym czasie doświadczają wielu skrajnych emocji, gdyż nie do końca radzą sobie ze zmianami fizycznymi i psychicznymi. I zazwyczaj psycholog dziecięcy nie jest im niepotrzebny. Aczkolwiek, należy zachować czujność kiedy zauważymy, że dziecko sięga po używki. Oczywiście, chęć poznania zakazanego jest typowa dla okresu dojrzewania, lecz kiedy dzieje się to regularnie, młody człowiek okłamuje rodziców notorycznie, ma zatargi z prawem i zaniedbuje obowiązek szkolny – to warto reagować. Zwłaszcza, gdy rodzic widzi, że nastolatek w ogóle nie radzi sobie z negatywnymi emocjami.