Czym są i jak rozumieć pojęcia: Zespół alienacji rodzicielskiej, syndrom PAS, syndrom Gardnera?

Chłopiec któego rodzice się rozwodzą, zespół alienacji rodzicielskiej

Z psychologicznego punktu widzenia istotnym jest, aby rodzice dziecka mieli świadomość, iż dziecko czerpie z najbliższego otoczenia wzorce zachowań, które rzutują na jego późniejszy rozwój i zachowanie.

O poczuciu bezpieczeństwa, o tym czy dziecko czuje się kochane i akceptowane, decyduje wzajemny stosunek rodziców do siebie i do dziecka – to wszystko składa się na atmosferę wychowawczą. Rozpad rodziny jest czynnikiem, który z pewnością wpływa na dezorganizację życia rodzinnego i w konsekwencji na zaburzenia rozwoju wychowującego się w takiej rodzinie dziecka, w związku z czym, tym bardziej konieczne jest wypracowanie między były małżonkami zgody i zasad współpracy, dzięki którym będą mogli odbudować w dziecku poczucie bezpieczeństwa i stabilizacji, zaburzonego na skutek rozpadu rodziny. Współcześnie twierdzi się, że przystosowanie dziecka po rozstaniu rodziców zależy głównie od siły konfliktu między rodzicami. Im mniej konfliktów między rodzicami, im niższa siła i intensywność konfliktu, tym powrót dziecka do równowagi będzie szybszy i pełniejszy.

Zespół alienacji rodzicielskiej – czym jest i skąd się bierze?

Coraz częściej zdarza się, że rozwodzący się rodzice kierując się własnymi emocjami w stosunku do siebie, dopuszczają się zachowań stanowiących alienację rodzicielską względem swoich dzieci. Zespół alienacji rodzicielskiej – to skutek takich zachowań, które poprzez deprecjonowanie drugiego rodzica prowadzą do uwikłania dziecka w konflikt między rodzicami, tym samym powodując odosobnienie dziecka od jednego z rodziców.

Miłość między alienowanym rodzicem a dzieckiem ulega zniszczeniu i zostaje zastąpiona wrogością, gniewem, złością czy pogardą. Należy podkreślić, że rodzic, który jest odrzucany w większości przypadków nie dopuszcza się zarzucanych mu zachowań.

Zarzuty te są zwykle nieprawdziwe, kłamliwe, a odrzucany rodzic nie jest rzeczywistym sprawcą przemocy wobec dziecka.

Syndromem PAS i jego negatywne skutki dla dziecka

Zespół alienacji rodzicielskiej, nazywany także syndromem PAS (parental alienation syndrome) lub syndromem Gardnera to określenie zaburzeń występujących u dziecka, które nieświadomie poddaje się mechanizmom manipulacji, ponieważ w związku z rozpadem rodziny odczuwa lęk, niepewność czy zagrożenie.

Bardzo często dzieci czują się winne za rozpad rodziny, przez co popadają w konflikt lojalności, próbując utrzymać koalicję z jednym z rodziców, niejako chcąc przypodobać się jednemu rodzicowi i zrehabilitować się w jego oczach. Indukowane przez alienującego rodzica negatywne emocje, postawy i przekonania wobec drugiego rodzica, prowadzą do wywołania poważnych zaburzeń w relacjach na linii rodzic – dziecko.

Dziecko, poddające się mechanizmom PAS, jest przekonane o niezależności swoich sądów, chociaż posługuje się argumentami i sformułowaniami zapożyczonymi wyłącznie od rodzica deprecjonującego, jednocześnie go wspierając. Nie wykazuje już przy tym poczucia winy z powodu własnego postępowania, bowiem prezentowanie niechęci do drugiego rodzica jest w tej sytuacji dla dziecka najlepszym sposobem poradzenia sobie z osobistym dramatem, jakim jest rozpad rodziny.

Jak pomóc dziecku w momencie rozwodu rodziców?

Pomoc dziecku w momencie rozwodu rodziców
Źródło: Pexels.com

Należy pamiętać o tym, że rozwód to bardzo trudne przeżycie dla dziecka, które ma pełne prawo tej sytuacji nie rozumieć, czuć się zagubione, złe i osamotnione. Należy uszanować ten stan i okazywać dziecku zrozumienie, akceptację, przekazywać informacje o własnych odczuciach w sposób adekwatny do możliwości psychoemocjonalnych dziecka. Alienacja rodzicielska jest zjawiskiem stanowiącym przemoc, które w konsekwencji prowadzi do pojawienia się u dziecka zachowań autodestrukcyjnych, blokady własnej indywidualności, zaburzeń osobowości, łatwości uzależniania się, obniżonej samooceny, gniewu, agresji, depresji, a nawet tendencji samobójczych.

Rodzice powinni dokładać wszelkich starań, aby dbać wzajemnie o budowanie pozytywnego obrazu i autorytetu drugiego rodzica bez względu na własne emocje z nim związane, bowiem zachowania przeciwne zawsze zakłócają poczucie bezpieczeństwa dziecka.

Rodzice powinni stwarzać dziecku atmosferę bezpieczeństwa, uświadamiać sobie jakie są rzeczywiste potrzeby dziecka, umożliwiać dziecku udział w podejmowaniu decyzji związanych z życiem rodzinnym.

Jeśli dziecko będzie miało wpływ na sprawy, które dotyczą całej rodziny, zwiększy się jego samoocena oraz poczucie przynależności do rodziny. Rodzice powinni budować autorytet względem swoich dzieci, nie może to jednak odbywać się w sposób despotyczny i nie może przybierać charakteru alienacji rodzicielskiej.

Uzupełnieniem współdziałania rodziców z dzieckiem jest zagwarantowanie dziecku poszanowania jego godności i praw. Celem kontaktów rodzica z dzieckiem nie może być zatem formalistyczne podejście do przysługującego mu prawa do kontaktu z dzieckiem.

Nieuwzględnienie potrzeb dziecka oraz jego stanu emocjonalnego, a jedynie samo egzekwowanie prawa do osobistej styczności z dziećmi może pogłębić niewłaściwe relacje rodziców z dziećmi. Rodzice powinni uświadomić sobie, że jak najpełniejsza realizacja prawa do kontaktów z dzieckiem po rozwodzie musi być jak najbardziej pożądana i zbieżna z interesem dziecka.

Artykuł napisała:
Anna Wojtera – Psycholog
Właściciel w Prywatny Gabinet Psychologiczny Anna Wojtera

Źródło:

  • http://www.sssrwp.pl/aktualnosci.php?typ=kk&art=290&start=0&irek=34.

 

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *

Witryna wykorzystuje Akismet, aby ograniczyć spam. Dowiedz się więcej jak przetwarzane są dane komentarzy.