W 1921 roku słynny szwajcarski psycholog, psychiatra i naukowiec, Carl Gustav Jung, w swojej książce „Psychologische Typen” czyli „Typy psychologiczne” wprowadził pojęcie dwóch typów osobowości: introwertyzm oraz ekstrawertyzm.
Typy osobowości według Carla Gustava Junga
Obydwa, według Junga, stanowią o kierunku libido, rozumianego jako ogólna energia psychiczna. Późniejsi badacze, między innymi Hans Eysenck oraz Paul Costa i Robert McCrae, rozwinęli i nieco zmodyfikowali pojęcie introwertyzmu oraz ekstrawertyzmu, jednak obydwa w dalszym ciągu należą do najbardziej znanych i chętnie omawianych typów psychologicznych. Czym charakteryzuje się typ ekstrawertyczny i jakie ma cechy osobowości?
Kim jest ekstrawertyk?
Na osobowość ekstrawertyczną składa się bardzo wiele różnych cech charakteru. Należy przy tym pamiętać, że ekstrawertyzm jest spektrum – nie wszystkie wymienione cechy pasują do każdej osoby ekstrawertycznej. Chociaż chemia naszego mózgu odgrywa tutaj znaczącą rolę, to nie należy bagatelizować wpływu społeczeństwa oraz okoliczności, w jakich przyszło nam się znaleźć, bowiem one również mają wpływ na kształtowanie się osobowości.
Ekstrawertyk jako istota społeczna
Ekstrawertycy uwielbiają być wśród ludzi. Bardzo dobrze odnajdują się w różnych społecznych sytuacjach, nie obawiają się zawierania nowych znajomości, lubią być w centrum uwagi i co więcej – bardzo to lubią! Często zostają przywódcami grupy.
Ekstrawertyk nie znosi samotności
Większość osób o osobowości ekstrawertycznej nie przepada za spędzaniem czasu samotnie. Po chwilach spędzonych wyłącznie z własnymi myślami, czują się zmęczeni i przytłoczeni. Dlatego większość ekstrawertyków łaknie ludzkiej obecności, dzięki której może poczuć się pełnym energii.
Ekstrawertyk i przyjaciele
Źródło: Pexels.com
Nie da się ukryć, że energia i pogoda ducha, jaką roztaczają w grupie ekstrawertycy jest dla większości osób zaraźliwa. Ludzie lubią przebywać w towarzystwie ekstrawertyków, dlatego osoby obdarzone tym typem osobowości, przeważnie mają bardzo szeroki krąg znajomych i przyjaciół.
Bez ryzyka nie ma zabawy
Znaczna część ekstrawertyków z chęcią podejmuje trudne bądź ryzykowne zadania. Niektórzy naukowcy uważają, że dzieje się tak za sprawą wydzielanej przez ich mózg dopaminy, która pojawia się w momencie podjęcia ryzyka zakończonego sukcesem. Krótko mówiąc, mózg ekstrawertyka sam nagradza swojego właściciela za brawurę.
Źródło: Pexels.com
Elastyczność, ale i niecierpliwość
W odróżnieniu od introwertyków, którzy nie lubią nagłych zmian i często nie potrafią się w nich odnaleźć, ekstrawertycy nie mają problemu z dostosowaniem się do większości sytuacji; trzeba jednak mieć na uwadze, że jeśli nagłe zdarzenie, dotyczące np. wyciszenia lub odpoczynku zaczyna się wydłużać w czasie, ekstrawertyk prawdopodobnie straci do niego cierpliwość.
Co w sercu, to na języku
Osobowość ekstrawertyczna charakteryzuje się znaczną dozą impulsywności. Ekstrawertycy często robią lub mówią coś zupełnie bez zastanowienia, co w niektórych sytuacjach może okazać się niewłaściwe.
Czy w dzisiejszych czasach warto być ekstrawertykiem?
Powszechnie panuje przekonanie, że ludzie posiadający osobowość ekstrawertyczną mają w życiu łatwiej – chętnie i bez większych trudności nawiązują kontakty międzyludzkie, nie boją się wyzwań i ryzyka, mają optymistyczne podejście do większości spraw. Jednakże warto nadmienić, że współczesny świat generuje wiele sytuacji, w których ekstrawertycy zupełnie się nie odnajdują. Przebywanie w odosobnieniu przez dłuższy czas, czasami nieuniknione, jest dla nich wyjątkowo trudne. Stale szukają nowych doznań, które, w połączeniu z ich impulsywnością, często kończą się nieprzyjemnymi lub niebezpiecznymi sytuacjami. Chociaż ekstrawertycy przyciągają do siebie ludzi, bywa, że trudno im dostosować się do niektórych społecznych interakcji; nie potrafią słuchać innych, a przez zbytnie uzewnętrznianie swoich emocji lub poglądów, mogą zostać odebrani jako nieuprzejmi i nieobyci.
Artykuł napisała:
Joanna Kot – copywriterka, wolontariuszka,
doktorantka Uniwersytetu Warszawskiego.
W wolnych chwilach piecze ciasta i słucha podcastów.
Źródło:
Carl Gustav Jung. Praktyka psychoterapii. Przyczynki do problematyki psychoterapii i do psychologii przeniesienia, Wydawnictwo KR, Warszawa 2007.
Jan Strelau. Psychologia różnic indywidualnych. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe Scholar, 2002.
