Przyczyny i objawy ADHD. Jak leczyć zespół nadpobudliwości psychoruchowej?

ADHD to zaburzenia zachowania, z którymi trudno funkcjonować w społeczeństwie – zarówno będąc dzieckiem, jak i osobą dorosłą. Właśnie dlatego nie warto bagatelizować jego objawów i w przypadku podejrzanych objawów zgłosić się do specjalisty. Podpowiadamy czym jest ADHD, jak je diagnozować i jakie są obecnie metody leczenia.

ADHD – czym się charakteryzuje?

ADHD, czyli zespół nadpobudliwości psychoruchowej najczęściej ujawnia się w okolicach piątego roku życia. Objawy tego zaburzenia mogą pojawić się od czterech do ośmiu procent dzieci w wieku wczesnoszkolnym. ADHD częściej diagnozuje się u chłopców, jednak coraz częściej specjaliści podkreślają, że dziewczynki również cierpią na tę chorobę – po prostu w ich przypadkach nieco inaczej się ona objawia.

ADHD – przyczyny występowania

Wiele osób zastanawia się, jakie jest źródło nadpobudliwości psychoruchowej. Eksperci podkreślają, że na rozwój tego zaburzenia wpływa kilka różnych czynników.

Spośród nich wymienić można między innymi:

• przebyte w ciąży urazy,
• niewielka waga urodzeniowa dziecka ,
• predyspozycje genetyczne,
• palenie papierosów przez matkę w ciąży,
• zespół FAS,
• zatrucia ciężkimi metalami,
• niedotlenienie podczas porodu.

ADHD – objawy

W jaki sposób rozpoznać, że nasze dziecko może cierpieć na nadpobudliwość psychoruchową?

Specjaliści wyróżniają szereg objawów, które mogą świadczyć o ADHD. Przede wszystkim warto zwrócić uwagę na zaburzenia uwagi i koncentracji. Dziecko ciągle o czymś zapomina, nie potrafi skupić się na zadaniach, ma problemy z dobrą organizacją, często sprawia wrażenie jakby nie słuchało co się do niego mówi.

Istotne są także objawy ruchowe. Dzieci z ADHD często próbują zwracać na siebie uwagę, bez zastanowienia wyrażają swoje myśli, są bardzo niecierpliwe i mają problemy z czekaniem na swoją kolej. Maluchy z nadpobudliwością psychoruchową bywają także nadruchliwe. Często biegają bez celu, nie mogą usiedzieć w miejscu, trudno im także powstrzymać się od mówienia. 

Wymienione objawy mogą występować w różnym natężeniu, dlatego warto obserwować swojego dziecko i jeżeli coś nas niepokoi, skonsultować się ze specjalistą. 

ADHD – diagnostyka 

Podejrzenie ADHD wymaga konsultacji z psychologiem lub psychiatrą. Aby doszło do prawidłowego rozpoznania konieczne jest kompleksowe badanie, wykonywane przez wielu specjalistów. Dziecko powinno być skonsultowane także z pediatrą, a w razie potrzeby z neurologiem dziecięcym.

Bardzo często musimy przygotować pisemną opinie pedagoga szkolnego, a także wychowawcy malucha. Diagnostyka opiera się na specjalnych testach, które oceniają poziom intelektualny dziecka, jego zdolność do kojarzenia oraz koordynację ruchową. 

Bardzo ważne jest wykluczenie innych zaburzeń psychicznych, ponieważ u ponad siedemdziesięciu procent dzieci z ADHD występuje przynajmniej jedna inna dolegliwość na tle psychicznym. 

ADHD – leczenie

ADHD to bardzo złożona przypadłość, dlatego schemat jej leczenia dobierany jest indywidualnie do każdego dziecka. W terapii uwzględnia się między innymi rodzaj objawów, podatność pacjenta na terapię oraz dostosowane do niego procedury terapeutyczne.

Do leczenia ADHD wykorzystuje się różne formy terapii – psychoterapię indywidualną, grupową w grupie rówieśniczek, a nawet rodzinną. Ważna jest także farmakologia. Stosowane są do tego leki psychostymulujące, najczęściej metylofenidat. Środek ten wpływa na dziecko uspokajająco a jednocześnie poprawia jego ogólną koncentracje. Jeżeli dziecko wykazuje objawy agresji, do terapii może zostać włączony haloperidol. 

Artykuł napisała:
Magdalena Polena – copywriterka, dziennikarka, freelancerka.
Na co dzień kolekcjonuje niepotrzebne fakty i wychowuje trzy koty.

Źródło:

• „Adriani W., Zoratto F., Laviola G., Brain Processes in Discounting: Consequences of Adolescent Methylphenidate Exposure, [w:] C. Stanford, R. Tannock (red)”,
• „Arcos-Burgos M., Muenke M., Toward a better understanding of ADHD: LPHN3 gene variants and the susceptibility to develop ADHD,
• „Attention Deficit and Hyperactivity Disorders”, 2 (3), 2010, s. 139–147″